Aston Martin V8 Vantage
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 30 Ιανουαρίου-1 Φεβρουαρίου 2007 / ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: Aston Martin V8 Vantage / OΔΗΓΟΣ: Ν.Κ. / ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Γκέιντον-Κόνιστον-Χάρντνοτ-Μπάτερμερ-Χόνιστερ-Κένσγουικ-Κριούκερν-Γκέιντον / ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ: 1.371 / ΜΕΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: 14,9 λίτρα/100 χλμ.Αston Martin Superstar
Ναι, όταν μιλάμε για τη V8 Vantage, μιλάμε για μια πραγματική ντίβα, που μαγνητίζει την προσοχή και υποβαθμίζει το όποιο τοπίο σε απλό σκηνικό. Με λίγα λόγια, πανέμορφη, μοιραία και... κάτασπρη!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΙΤΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑ να γνωρίσεις μια πόλη, θα πρέπει να επισκεφτείς τα εστιατόρια και τα νεκροταφεία της, είχε γράψει κάποτε ο Ηλίας Πετρόπουλος. Το σίγουρο ήταν ότι, με την πείνα που είχαμε το βράδυ εκείνης της Τρίτης, τα τροφαντά αρνάκια που συναντήσαμε κατά μήκος της διαδρομής θα έπρεπε να αρχίζουν να αισθάνονται αβέβαια για το μέλλον τους. Όσο για την επίσκεψη στην τελευταία κατοικία των δίποδων θνητών, ίσως αυτήν τη φορά να μην την αποφεύγαμε. Βρισκόμαστε, βλέπετε, στο Κόνιστον -που πόλη, βέβαια, δεν είναι, αλλά ένα κλασικό βρετανικό χωριό στις όχθες της λίμνης Κόνιστον Γουότερ που έμελλε να συνδεθεί για πάντα με τη ζωή και το θάνατο του Nτόναλντ Κάμπελ· ο οποίος μαζί με τον πατέρα του, Σερ Μάλκολμ, είναι οι απόλυτοι Βρετανοί ρεκόρντμαν ταχύτητας σε στεριά και θάλασσα, κάτοχοι 21 παγκόσμιων ρεκόρ. Σε αυτήν τη λίμνη έχουν επιτευχθεί τέσσερα από αυτά και στην ίδια λίμνη, στις 4 Ιανουαρίου του 1967, το γαλάζιο σκάφος Bluebird K7 έσκισε για τελευταία φορά τα ήρεμα νερά με ταχύτητα που ξεπερνούσε τα 320 μιλία/ώρα (512 χλμ./ώρα!), παρασύροντας, όμως, τον κυβερνήτη του για πάντα στον πυθμένα της.
Το περίεργο είναι, ωστόσο, ότι τα μουσεία είναι κλειστά μέχρι την... άνοιξη, τα νεκροταφεία είναι σίγουρα το χειρότερο μέρος για να περάσεις την ώρα σου μια βροχερή νύχτα και, αποφασισμένοι πια ότι στραβάδια ήρθαμε και στραβάδια θα μείνουμε, τιμούμε τη μνήμη του Κάμπελ στο πανδοχείο -και μπιραρία- Bluebird. Το οδοιπορικό σε ξεχωριστά μέρη που θα προσφέρονταν ως το κατάλληλο σκηνικό για ένα ξεχωριστό αυτοκίνητο μπορεί να περιμένει ως αύριο το πρωί. Ποιο αυτοκίνητο; Tην Aston Martin V8 Vantage. Όχι, όμως, όποια κι όποια. Μια Aston Martin με πινακίδα κυκλοφορίας AM V8 - και... κάτασπρη!
Μια Vantage, ένα Defender κι ένα τρακτέρ
Στην Κούμπρια, την περιοχή που είναι γνωστή και ως Λέικλαντ, λόγω των πολλών λιμνών φυσικά (αν και, μεταξύ μας, κάλλιστα θα μπορούσε να ονομάζεται και Ρέινλαντ), ξεκινάμε την εξερεύνησή μας υπό -τι άλλο;- βροχήν. Η Ντόροθι, η γηραιά οικοδέσποινά μας, νιώθει πως πρέπει να απολογηθεί για τον καιρό στους άτυχους... τουρίστες: «I’m sorry about the weather»! Γιατί, όμως; Της είπαμε εμείς ότι φταίει; Της ζητήσαμε μήπως τα ρέστα; Στο κάτω κάτω, στην Αγγλία ήρθαμε, στη χώρα των 100 επιθέτων για το είδος, την ποιότητα, την υφή και την ποσότητα της βροχής. Ε, δεν περιμέναμε να σουλατσάρουμε κιόλας με χαβανέζικα πουκαμισάκια σε 50 βαθμούς υπό σκιάν.
― Είναι δική σας η Aston; Pωτά, καθώς φέρνει το full english breakfast.
― Όχι, δημοσιογράφοι είμαστε και την οδηγούμε μόνο για τρεις μέρες.
― Αφού την οδηγείτε, δικιά σας είναι. Ακόμα και αν είναι μόνο για τρεις μέρες...
Που λέει ο λόγος, δηλαδή, τρεις, καθότι την πρώτη τη φάγαμε στην παραλαβή, την επίσκεψη του εργοστασίου κατασκευής της και στα 203 μίλια από το Γκέιντον (τη βάση της Αston) μέχρι εδώ, την τρίτη θα ταξιδέψουμε άλλα 300+ μίλια για να οδηγήσουμε το Ariel (που είχατε την ευκαιρία να διαβάσετε στο προηγούμενο τεύχος) και να επιστρέψουμε τη V8, οπότε ουσιαστικά μας μένουν λιγότερες από 12 ώρες για να εξερευνήσουμε την περιοχή της Κούμπρια και να φωτογραφίσουμε. Επειδή, λοιπόν, σε τέτοιες περιπτώσεις τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, γυρίζω το κλειδί, πατάω το διάφανο, κεντρικά τοποθετημένο μπουτόν εκκίνησης, που με προκαλεί έχοντας ήδη κοκκινίσει, λύνω το fly-off χειρόφρενο και πατάω βαθιά το πανέμορφο αλουμινένιο δεξί πεντάλ. Ο V8 θα έλεγα ότι γουργουρίζει ευχαριστημένα, αλλά, επειδή είναι κλισέ, δε θα το πω: από τον V8 βγαίνουν, λοιπόν, ήχοι βασιλικής τίγρης της Βεγγάλης που λιάζεται σε κάποιο λιβάδι της Σαρίσκα, κάτω από το ζεστό ινδικό ήλιο. Μόλις, όμως, ο οδηγός αποφασίσει να... ισοπεδώσει το ρημάδι το αλουμινένιο πεντάλ και με το που οι στροφές ξεπεράσουν τις 4.200 σ.α.λ., η τίγρης ξυπνά με ένα βρυχηθμό, έτοιμη να κατασπαράξει ό,τι βρεθεί μπροστά της! Mόνο 5 δεύτερα χρειάζεται για να εκσφενδονίσει στα 100 χλμ./ώρα το βάρους 1.630 κιλών κουπέ. Που δεν είναι και λίγα, αν αναλογιστεί κανείς πως τα μόνα κομμάτια από χάλυβα βρίσκονται στα πίσω πλευρικά τμήματα του μήκους 4,38 μ. αμαξώματος, και αυτό γιατί, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ελαφρά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν (αλουμίνιο για το αμάξωμα, μαγνήσιο στο εσωτερικό των θυρών και σύνθετα υλικά για τα εμπρός φτερά), έδωσε στους τεχνικούς τη δυνατότητα να κατασκευάσουν τις χαρακτηριστικές καμπύλες που είχαν εμπνευστεί οι σχεδιαστές τις βρετανικής εταιρείας.
Με αυτά και μ’ αυτά, έχουμε ήδη χαθεί! Ανακαλύπτουμε ότι η χάραξη της σωστής πορείας είναι κάτι σαν κυνήγι θησαυρού με τον κάθε άλλο παρά κατατοπιστικό χάρτη μας, ενώ το σύστημα δορυφορικής πλοήγησης, με την πιο αυστηρή γυναικεία φωνή που έχουμε ακούσει ποτέ σε GPS, καθίσταται άχρηστο, αφού οι δρόμοι που θέλουμε να διασχίσουμε δεν είναι ούτε καν B-roads, που λένε κι εδώ στο νησί. Απενεργοποιούμε, η οθόνη του συστήματος εξαφανίζεται μέσα στο σοκολατί δέρμα του κεντρικού ταμπλό και αποφασίζουμε να εφαρμόσουμε πιο παραδοσιακές μεθόδους: ρωτώντας πας στην Πόλη, οπότε εξίσου εύκολα θα πας και στο χωριό ή, στην περίπτωσή μας, στα 393 και 390 μ. των oρεινών περασμάτων του Χάρντνοτ και Wrynose. Εκεί οδηγεί ένας από τους δύο πιο ανηφορικούς δρόμους της Βρετανίας, με κλίση 30%, που αρχικά είχε κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους, αποτελώντας τμήμα της 10ης οδού. Κλίση, ξε-κλίση, η ροπή της Vantage είναι τόση που ξεχνάς ότι έχει ταχύτητες! Ξεκινάς σχεδόν από στάση με 3η, χωρίς πρόβλημα (!), και ο φωτογράφος ωρύεται: αυτόματη την έκανες! Α, ναι, έχει και χειροκίνητο κιβώτιο. Την επόμενη φορά να θυμηθώ να βάλω 1η...
Αυτά συμβαίνουν όταν 75% της ροπής των 41,8 χλγμ. αποδίδεται από τις 1.500 σ.α.λ., λίγο μετά το... ρελαντί, δηλαδή.
Από το Λιτλ Λανγκσντέιλ ακολουθούμε τη μαγευτική ορεινή (για την Αγγλία, έτσι;) διαδρομή και λίγο πριν το Wrynose -που ούτε να το προφέρουμε δεν μπορούμε- εμφανίζεται το πρώτο εμπόδιο: το στενό δρομάκι έχει υποστεί καθίζηση και περιμένουμε, παρέα με ένα ελαφρύ φορτηγό, ένα Defender και ένα... τρακτέρ, τους υπαλλήλους του δήμου που καταβάλλουν υπερβρετανικές προσπάθειες αποκατάστασης. Ναι, δουλεύουν και οι τέσσερις τους στη μέση του πουθενά χωρίς χασομέρι ή, έστω, ανάπαυλα για τσιγάρο. ¶λλωστε, βρέχει και όλοι θέλουν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα. Κάνα τεταρτάκι αργότερα συνεχίζουμε κατά μήκος του ποταμού Ντιούντον και φτάνουμε στο Χάρντνοτ, όπου τα πράγματα έχουν πλέον αγριέψει, γιατί, απλά, έχει αρχίσει να ρίχνει «cats and dogs»! Την ταμπέλα που προειδοποιεί για το γεγονός ότι ο δρόμος γίνεται στενός και είναι κατάλληλος μόνο για μικρά οχήματα την καταλαβαίνουμε. Η άλλη, όμως, ακριβώς από κάτω; «Unsuitable for all vehicles in winter conditions»!; Tι θέλει να πει ο ποιητής; Και, τέλος πάντων, η καταρρακτώδης βροχή συμπεριλαμβάνεται στα «winter conditions»; Ύστερα από μια σύντομη σύσκεψη, αποφασίζουμε πως μια βροχούλα, όσο δυνατή κι αν είναι, δε θα μας αποτρέψει από το να αφηγούμαστε στα εγγόνια μας ιστορίες διάσχισης αγγλικών οροσειρών που θα αρχίζουν κάπως έτσι: μια φορά κι έναν καιρό, ένας Πακιστανός τουρίστας κι ένας Ελβετός ναύαρχος ξεκίνησαν ένα μακρινό ταξίδι στα βρετανικά βουνά... Να μουσκέψουμε, πάντως, περισσότερο απ’ ό,τι ο Θάνος στην προσπάθειά του να φωτογραφίσει αποκλείεται! Απλώνουμε μπουφάν και φούτερ στην εταζέρα (της Aston Martin, υπενθυμίζω) για στέγνωμα και ξεκινάμε. Φυσικά, δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω, αλλά ούτε αυτό είναι ικανό να μας ανησυχήσει. Είπαμε: ταγμένοι!
Βρέχει, χιονίζει, την άσφαλτο ποτίζει
33% κλίση ή «1 of 3», όπως λένε και οι ¶γγλοι, είναι σχεδόν 15°. Και 15° είναι μεγάλη κλίση για ένα δρομάκι που οριακά χωράει ένα φαρδύ αυτοκίνητο! Πράγμα που σημαίνει, υπό τις παρούσες συνθήκες, ότι κουμπώνεις την 1η και ανηφορίζεις αντίθετα στη ροή του χειμάρρου, ωσάν σολομός σε περίοδο αναπαραγωγής, με το λαμπάκι του συστήματος ελέγχου πρόσφυσης να αναβοσβήνει στο ταμπλό αδιάκοπα και απλώς παρακαλάς να μη χρειαστεί να σταματήσεις. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όσο ανηφορίζουμε, τόσο πυκνώνει η ομίχλη και, από εκεί που βλέπαμε τον... ουρανό, τώρα πασχίζουμε για 5-10 λεπτά να εντοπίσουμε τα όρια του δρόμου! Ευτυχώς, προτού τα πράγματα αρχίσουν να γίνονται πιο σοβαρά, βρισκόμαστε στην πρώτη αριστερή κατηφορική φουρκέτα. Ουφ! Την επόμενη φορά να θυμηθώ να έρθω εδώ καλοκαιράκι με λιακάδα. Θα είναι τουλάχιστον και τα μουσεία ανοικτά! Από τη μαγευτική θέα που μας είχαν υποσχεθεί δε βλέπουμε, βέβαια, τίποτα και το μόνο προτέρημα του, κατά τ’ άλλα, άκρως περίεργου για Vantage χρώματος είναι ότι φαίνεται μες στην ομίχλη και τουλάχιστον ο Θάνος τραβάει μια, δυο εικόνες, απόδειξη των όσων περάσαμε. Κατηφορίζουμε προς Έκσντεϊλ και συναντάμε το πρώτο αυτοκίνητο, έπειτα από τουλάχιστον μία ώρα στο δρόμο: είναι ένα γαλάζιο Fiat Uno (!), που, αγκομαχώντας, ανεβαίνει προς την κορυφή. Goodbye and good luck...
Από το Έκσντεϊλ Γκριν και πέρα ο δρόμος είναι πλέον φαρδύτερος και μπορούμε να χαρούμε κάποιες από τις αρετές της διθέσιας Aston Martin μας. Ο σχεδιασμός της, βλέπετε, δεν περιορίζεται στην τέρψη των οφθαλμών. Πρόκειται για ένα σπορ αυτοκίνητο εξελιγμένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια ως τέτοιο: ο κινητήρας των 4,3 λίτρων είναι τοποθετημένος πίσω από τον εμπρός άξονα (θεωρητικά στο κέντρο, δηλαδή!) και το κιβώτιο ταχυτήτων πίσω (πριν, όμως, τον πίσω άξονα και το μπλοκέ διαφορικό), συνδεδεμένα από έναν άξονα μετάδοσης κατασκευασμένο από ανθρακονήματα. Προσθέστε ότι ο V8 των 380 ίππων/7.000 σ.α.λ. και 41,8 χλγμ./5.000 σ.α.λ. έχει ξηρό κάρτερ, γεγονός που επέτρεψε στους σχεδιαστές να τον τοποθετήσουν αρκετά χαμηλά, και έχετε την απάντηση γιατί η Vantage διαθέτει την σχεδόν ιδανική κατανομή βάρους 51%-49% εμπρός-πίσω και στρίβει τόσο ωραία. Και φρενάρει όσο γρήγορα επιταχύνει κιόλας, χάρη στα τέσσερα αεριζόμενα δισκόφρενα των 355 και 330 χλστ. (εμπρός και πίσω, αντίστοιχα). Στρίβουμε κι εμείς δεξιά προς Μπάτερμερ και απολαμβάνουμε τη διαδρομή, όχι μόνο ως τουρίστες αλλά και ως επιβάτες μιας Aston Martin. Της μικρής, της καλής και, σίγουρα, της αρκετά πιο σπορ σε χαρακτήρα σε σχέση με τη μεγάλου τουρισμού DB9, η οποία υπολείπεται της V8 σε ακαμψία, ευελιξία και, αν θέλετε, πρακτικότητα. Εντάξει, η μικρή δεν είναι και τέρας ευρυχωρίας, ούτε διεκδικεί δάφνες για την εκμετάλλευση χώρων. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε... Και είναι και αυτή η αίσθηση· νιώθεις, εν συγκρίσει με μια Porsche, ας πούμε, πιο ιδιαίτερος, περισσότερο στο επίκεντρο, σαν στο σπίτι σου, δηλαδή. Μια Aston Martin είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ιδιοκτήτη της, έστω και του περιστασιακού. Όσο για το σχεδιασμό; Αλλού! Στα καλλιστεία αυτοκινήτων η Vantage και η DB9 θα ήταν σίγουρα οι δύο φιναλίστ!
Δώσε θάρρος στο χωριάτη...
Η βροχή, όπως καταλάβατε, έχει σταματήσει επιτέλους, η ομίχλη έχει υποχωρήσει και χορταίνουμε πράσινο. Δεν υπάρχει τοίχος, πέτρα και κορμός που να μην είναι καλυμμένα από βρύα και λειχήνες που μαζί με τις παράξενες μορφές των φυλλοβόλων δέντρων συνθέτουν ένα απόκοσμο, για εμάς του Νότιους, τοπίο. Βlare witch project! Από τις όχθες των λιμνών Wast Water και Λόουσγουότερ φτάνουμε στο Μπάτερμερ, το τελευταίο χωριό-τουριστικό θέρετρο πριν την ανάβαση στο επόμενο πάσο, αυτό του Χόνιστερ. Ο δρόμος ανεβαίνει 255 μ. σε μόλις 2 χλμ. μήκους, διασχίζοντας ένα σχεδόν αλπικό, βραχώδες, αλλά και εδώ καταπράσινο τοπίο. Κρίμα που απλώς δεν έχουμε το χρόνο να εγκαταλείψουμε το αυτοκίνητο και να συνεχίσουμε στις -ύψους 754 μ.- κορυφές Γκρέιτ Γκέιμπλ και Ντέιλ Χεντ με τα πόδια! Αφήνουμε τις ορειβατικές ανησυχίες κατά μέρος και φτάνουμε στο Κένσγουικ, μια γραφική κωμόπολη στο βόρειο άκρο του Λέικλαντ, όπου αποφασίζουμε ότι ήρθε, επιτέλους, η ώρα για ξεμούδιασμα. Όχι πως τα άνετα δερμάτινα καθίσματα της Vantage μάς κούρασαν, αλλά ύστερα από 9 ώρες στο δρόμο, μια στάση επιβάλλεται. Έπειτα από μια σύντομη περιήγηση στα γραφικά σοκάκια -και αφού δεν έχουμε βρει τίποτα της προκοπής να φάμε-, επαναπρογραμματίζουμε το σύστημα δορυφορικής πλοήγησης, με προορισμό το Κριούκερν: 330,38 μίλια απόσταση μας πληροφορεί η αυστηρή ηλεκτρονική κυρία, καμία σχέση με την Κούμπρια δηλαδή, αλλά εκεί μένει μια Aγγλίδα θεία μας, η... Αriel, που μάλλον θα ξέρετε ήδη για το ποιόν της.
Ξεκινάμε, λοιπόν, παρακαλώντας ο καλός καιρός να διατηρηθεί μέχρι και την επομένη, γιατί άλλο να οδηγείς κλειστή Vantage υπό βροχήν και άλλο ανοικτό Ariel Atom, και οσονούπω βρισκόμαστε στον αυτοκινητόδρομο, όπου στις χαμηλές στροφές λειτουργίας η Vantage αποδεικνύεται, με μία λέξη, αρχοντική. Είναι η άνετη ανάρτηση, η θέση οδήγησης, οι χαμηλοί αεροδυναμικοί θόρυβοι, τα αποθέματα ροπής, το γεγονός πως εύκολα μπορείς να πιάσεις τεράστια μέση ωριαία ταχύτητα, χωρίς να προσπαθήσεις καν. Προς το παρόν, επιβραδύνουμε, πάντως, λόγω έργων και ορίου ταχύτητας, και, σαν να μην έφτανε αυτό, μας ακολουθεί και περιπολικό. Ρυθμίζουμε -οποία ντροπή!- το cruise control στα... 40 μίλια/ώρα και απλώς κάνουμε υπομονή. Περίπου 20 λεπτά αργότερα ο δρόμος ανοίγει και, ενώ ετοιμάζομαι να συνθλίψω το γκάζι στο δάπεδο, ο καθρέπτης γεμίζει κόκκινες και γαλάζιες φωταψίες και τα αυτιά μας με το στριγγό ήχο της σειρήνας του περιπολικού. Ε, όχι! Τι γίνεται, τέλος πάντων εδώ πέρα; Έχουν ειδικά μηχανήματα ανίχνευσης σκέψης; Ακινητοποιούμε το όχημα -κατά την αστυνομική ορολογία- στη λωρίδα ανάγκης και περιμένουμε τον απρόσκλητο επισκέπτη μας.
― Καλησπέρα σας! H Vantage δεν είναι αυτή; Δεν το πιστεύω! Bασικά σας σταμάτησα για να τη θαυμάσω από κοντά, αν δε σας πειράζει και δε βιάζεστε.
Κοιταζόμαστε με απορία, αφήνουμε τα σχόλια για αργότερα και προσπαθούμε να φανούμε ευγενικοί. ¶λλωστε, φιλοξενούμενοι είμαστε...
― Μα, τι λέτε; Mε το πάσο σας.
Το δώσε θάρρος στο χωριάτη ακριβώς πώς μεταφράζεται στα αγγλικά δεν κατέχω, αλλά σας διαβεβαιώ ότι ισχύει, ειδικά αν πρόκειται για Bρετανό αστυνομικό της επαρχίας, που δε θέλει και πολύ να στριμωχτεί στο δερμάτινο κάθισμα του συνοδηγού της Aston, δίπλα στο συνοδηγό!
― Ωραία, ωραία, με DB9 μοιάζει από μέσα. Βut, God, what a dreadful color!
Ναι, yes και πάλι ΝΑΙ! Δεν είμαστε εμείς περίεργοι. Το χρώμα είναι! Μας δικαίωσε μέχρι και η βρετανική αστυνομία..._ Ν. Κ.
Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!
Από το χρώμα, το μήκος και το... πάχος της ραφής (!) των δερμάτινων επενδύσεων μέχρι το χρώμα του αυτοκινήτου, όλα είναι θέμα γούστου και πορτοφολιού. Μάλλον δεν υπάρχει άλλο αυτοκίνητο με τόσες επιλογές «προσωποποίησης» σε αυτόν τον πλανήτη και αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Η μοναδικότητα κάθε Aston Martin είναι το σημείο που κάνει τη διαφορά και αυτό θα διατηρηθεί αναλλοίωτο, είτε η βρετανική εταιρεία λειτουργεί υπό τη σκέπη της Ford, είτε του κυρίου Ρίτσαρντς, είτε όποιου μελλοντικού ιδιοκτήτη.
Φυσικά στο χέρι, με μικρό βαθμό μηχανοποίησης (τόσο ώστε να λειτουργεί επικουρικά στη χειρονακτική εργασία), κάθε Vantage χρειάζεται 4-6 εβδομάδες για να κατασκευαστεί στο εργοστάσιο του Γκέιντον. Από μόνη της η βαφή απαιτεί 50 (!) ώρες, αφού πρόκειται για τη μοναδική αυτοκινητοβιομηχανία η οποία αρνείται να χρησιμοποιήσει αυτοματοποιημένους φούρνους βαφής. Ναι, στο χέρι και αυτό! Πέρα από την ατελείωτη λίστα χρωματικών συνδυασμών, ο πελάτης μπορεί να φέρει ένα δείγμα (του νέου του Armani, για παράδειγμα) και να παραγγείλει την ίδια ακριβώς απόχρωση, έναντι του αντιτίμου των περίπου 3.000 λιρών. Nothing is impossible.
Από τεχνικής πλευράς, η Vantage βασίζεται στο αλουμινένιο πλαίσιο εγκάρσιας-διαμήκους αρχιτεκτονικής, όπως το αποκαλεί η Aston Martin, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην DB9, τα τμήματα του οποίου συγκολλούνται με κόλλα αεροδιαστημικής τεχνολογίας στους 154° C. Παρά το γεγονός ότι η διαδικασία αυτή απαιτεί μία εβδομάδα για τη στερεοποίηση του υλικού, προτιμήθηκε γιατί προσφέρει εξαιρετικά χαρακτηριστικά απόσβεσης ταλαντώσεων, αυξάνοντας σημαντικά την άνεση, χωρίς, όμως, να επηρεάζει την ακαμψία (η οποία με 19.900 lb-ft/° είναι σαφώς καλύτερη των 11.400 lb-ft/° της DB9) και την οδηγική συμπεριφορά του αυτοκινήτου. Πέρα, όμως, από το αλουμίνιο, τα ελαφρά υλικά έχουν την τιμητική τους στην περίπτωση της Vantage, αφού τα εμπρός φτερά είναι κατασκευασμένα από σύνθετα υλικά -εξελιγμένα σε συνεργασία με τη Ford και το πανεπιστήμιο του Νότινχαμ-, τα εσωτερικά των θυρών από μαγνήσιο, ενώ χάλυβας υπάρχει μόνο στα πίσω πλευρικά τμήματα του αμαξώματος και αυτό για να επιτευχθούν οι επιθυμητές από τους σχεδιαστές καμπύλες.
Ο 32βάλβιδος 8κύλινδρος κινητήρας σχήματος V κατασκευάζεται στο εργοστάσιο της εταιρείας στην Κολονία και, τουλάχιστον θεωρητικά, βασίζεται σε αυτόν της Jaguar. Πέρα, όμως, από την αύξηση της χωρητικότητας από τα 4,2 στα 4,3 λίτρα, οι διαφοροποιήσεις είναι τόσες πολλές, ώστε ουσιαστικά μιλάμε για ένα διαφορετικό σύνολο. Χαρακτηριστικά, η σχεδόν τετράγωνη αρχιτεκτονική του (διάμετρος x διαδρομή: 89x86 χλστ.), η συμπίεση που φτάνει στο 11.3:1, ο μεταβλητός χρονισμός των βαλβίδων εισαγωγής και το σύστημα εξαγωγής με βαλβίδα by-pass, η οποία ευθύνεται για την αύξηση της ηχητικής στάθμης από τις 4.200 σ.α.λ. και μετά.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ASTON MARTIN V8 VANTAGE
KINHTHΡΑΣ
ΚΥΛΙΝΔΡΟΙ V8
ΚΥΒΙΣΜΟΣ 4.280 κ.εκ.
ΜΕΓ. ΙΣΧΥΣ 380 ίπποι/7.000 σ.α.λ.
ΜΕΓ. ΡΟΠΗ 41,8 χλγμ./5.000 σ.α.λ.
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
ΚΙΝΗΣΗ Πίσω
ΚΙΒΩΤΙΟ Χειροκίνητο 6 σχέσεων (προαιρετικά και ημιαυτόματο 6 σχέσεων)
ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΕΜΠΡΟΣ/ΠΙΣΩ Αλουμινένια διπλά ψαλίδια, αντιστρεπτική ράβδος
ΦΡΕΝΑ
ΕΜΠΡΟΣ Αεριζόμενα δισκόφρενα 355 χλστ.
ΠΙΣΩ Αεριζόμενα δισκόφρενα 330 χλστ.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΜxΠ xΥ 4.380x1.865x1.255 χλστ.
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ 2.600 χλστ.
ΒΑΡΟΣ 1.630 κιλά
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ*
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 280 χλμ./ώρα
0-100 ΧΛΜ./ΩΡΑ 5,0 δλ.
ΤΙΜΗ (στη Μ. Βρετανία)
ΒΑΣΙΚΗ 82.800 λίρες
ΑΥΤOKINHTO ΔΟΚΙΜΗΣ 92.565 λίρες
* ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗ
«Ξεκινάς σχεδόν από στάση με 3η, χωρίς πρόβλημα (!) και ο φωτογράφος ωρύεται: αυτόματη την έκανες! Α, ναι, έχει και χειροκίνητο κιβώτιο. Την επόμενη φορά να θυμηθώ να βάλω 1η...»
«Όσο για το σχεδιασμό; Αλλού! Στα καλλιστεία αυτοκινήτων η Vantage και η DB9 θα ήταν σίγουρα οι δύο φιναλίστ!»